اشعار

میـان شک و یقـین پیـر می‌شود بی‌تو            دلـی که طعـمه زنجـیـر می‌شود بی‌تو

نیامدی که ببـینی در این دیـار غریب            غروب جمعه چه دلگیر می‌شود بی‌تو

هـلا تـبــسّـم شـیــریـن صـبـح آدیــنـه            زمین شکسته و تحـقـیر می‌شود بی‌تو

هنوز خیره به راهت نشسته نرگس ما            خـزان بـاغـچـه تکـثـیر می‌شـود بی‌تو

بیا و دست بکش بر دلی که روز به روز            میان شک و یـقـین پیـر می‌شود بی‌تو

دوباره جُمعه رسید و دلم بهانه گرفت            نیامدی، دلِ تنگم از این زمانه گرفت

از آسـمـانِ دلـم ابـرِ غُــصّـه مـی‌بـارد            نیـامدی تو و بـارانِ دانـه دانـه گرفت

تـمـام شـهـر دُچـارِ تـبِ فِــراقِ تـوأَنـد            هـوایِ کـوچۀ ما نیز غَـمگـنانه گرفت

قـسم به پهلـویِ دَرهـم شکـستۀ زهـرا            که باز آتشِ عشقت، زِدل زبانه گرفت

صدایِ شِـیهـۀ اسـبی به گـوش می‌آیـد            دوباره باز دلم، جُمعه را بهانه گرفت

بیا که مـُنجی این شهرِ بی‌سـتاره تویی            بیاکه تیرِ غم از هر طرف کَمانه گرفت

از سـر عـادت و تـکـرار نوشتیم بیا            اصلا انـگـار به اجـبـار نوشتـیم بیا
تو ز ما بندگی و ترک گنه میخواهی            با هـمـین قـلـب گـنهکـار نوشتیم بیا

کوفیان را همه محکوم نمودیم، ولی            مثـل آن قـوم جـفـاکـار نـوشتـیـم بیا
از سرصدق نخواندیم تو را یک دفعه            در عوض یکصد و ده بار نوشتیم بیا
شهرمان پرشده از بوی گناه و ماهم            سر هـر کـوچه و بـازار نوشتیم بیا
غافل از آه یتـیمان چـقـدر آسوده...            شـکـم سـیـر شـب تـار نوشتـیـم بـیا
عوض خانۀ ماها به بیابان رفتی...            شدی از قوم، دل آزار... نوشتیم بیا
درد دین نیست دگر، درد گرانی داریم            دل سـپـردیـم به اغـیـار نوشـتـیم بیا
نام تو برلب و دل جای دگر میگردد            نـشـده طـالـب دیـدار نـوشـتـیـم بـیـا
آه مظلوم شنیدیم «به ماچه» گفتیم...            جـای یـاری تو بـسـیار نـوشتـیم بیا
دلـمان بنـدۀ دنیا شده و بـیـمـاریم...            با هـمین حـال اسـفـبـار نوشتـیـم بیا

ماه زمزم، قبلۀ کعبه، کجا دورت بگردم           در حرم یا مروه یا کوه صفا دورت بگردم

سر به قربانگه برم تا جان کنم قربانی تو           روی در مشعر کنم یا در منی دورت بگردم

در کنار حِجر زیر ناودان گریم ز هجرت           یا که آیم در مقام و با دعا دورت بگردم

از حَجَر گیرم سراغت یا که از رکن یمانی           یا کـنار زادگـاه مـرتضی دورت بگردم

لب بشویم از گلاب و سورۀ اقرأ بخوانم           در جوار مکّه یا غار حرا دورت بگردم

روی آرم در مدیـنه بر سر قـبر پـیـمـبر           یا که بر گِرد مزار مجتبی دورت بگردم

سوی شهر کاظمین آیم و یا پویم نجف را           یا کنم چون نی نوا در نینوا دورت بگردم

همچو جابر پیرهن را جامۀ احرام سازم           دور قـبـر خـامس آل عـبا دورت بگردم

سالها دور تو گـشتم ماه رویت را ندیـدم           تا ببینم ماه رویت را کجا دورت بگردم

سینه دارالزّهد و قلبم را کنم دار الولایه           در حریم قدس مولایم رضا دورت بگردم

ای خوش آن روزی که رو آرم به صحن عسکریّین           تا که در سرداب سُرّ مَن رءا دورت بگردم

میثم از خون جگر بر صفحۀ صورت نوشته           عمر طی شد یوسف زهرا بیا دورت بگردم

اين روزها ديگر كسی ياد شما نيست            ديگـر كـسی با نـام‌هـايت آشـنا نـيست

مثـل گـذشـته نيست ديگـر كـارهـامان            شبهای جمعه روی لبهامان دعا نيست

حـق با شما بـوده اگر خـيـمـه نـشيـنی            اين جا ميان ما برای تو كه جـا نيست

تفریح بعضی‌ها مهم تر از نماز است            يك عده‌ای هم كارشان غير از ريا نيست

ديگر گـذشت آن هـفـته‌های جـمكرانی            ديگر سه شنبه‌های هفته با صفا نيست

در بند نفس خود گرفتاريم از بس ...            كه لحظه‌هامان از گرفتاری جدا نيست

بیچـارگی یعنی همین روزی بفهمیم!!            در دفـتر چـشم انـتظاران نام ما نیست

چیزی که از ما دیده‌ای تو بی‌وفائیست            چیزی که ما دیـدیم از تو مهربانـیست

اصلاً چه کاری بهتر از روضه گرفتن؟            حالا  که روزی گـدایان کـربلا نیست

نـشـسـته است به آئـیـنه‌ام غـبـار گـناه            نمانـده بر سر دوشم به غـیر بـار گـناه

قــرار بـود کـه بـا تـو قــرار بـگـذارد            کـشیـد نـفـس، دلـم را سر قـرار گـنـاه

به جای اینکه به دنبال عـشق تو باشم            شـدم اسـیـر گـنـاه و شـدم دچـار گـناه

تویی همان که همیشه در انتظار منی            و من همان که همیشه در انتظار گناه

مرا ببخش که جای دعا برای ظهـور            گـذاشـتـم نـفـسـم را در اخـتـیـار گـنـاه

دروغ و غیبت و تهمت، چه و چه و چه و چه            دگـر در آمده از دست من شـمار گناه

نـشـد کـه ثـانـیه‌ای بـی‌قـرار تو بـاشـم            که بـوده‌ام هـمۀ عـمـر بی‌قـرار گـنـاه

پریده از سر بام تو روح من که چنین            کـبوتـرانـه فـقـط می‌شود شکـار گـناه

عجـیب نـیـست اگـر یـاد تو نـمی‌افـتـم            احـاطه کرده خـیـال مرا حـصار گناه

یقین به لطف دعای تو بود اگر کمرم            هـنوز خـم نـشده زیـر این فـشار گـناه

به جان صبح قسم که می‌آیی ای خورشید            و مهر خاتمه‌ای می‌شوی به کـار گناه

دلـم گـرفـته حاجت مرا روا نمی‌کنی؟            در این دل شکسته‌ام برو بیا نمی‌کنی؟

بهار آمده ولی خزان تر از خزان شدم            حقـیـقـت بهـارها نظر به ما نمی‌کنی؟

امیر بی قـرینه‌ام، نشسته غم به سینه‌ام            غـم فـراق را بگـو چرا دوا نمی‌کنی؟

همیشه خوبی مرا بزرگ جلوه می‌دهی            بدی این خراب را تو بر ملا نمی‌کنی

ز روی تو شدم خجل، نشسته کشتی‌ام به گل            مرا برای بـنـدگی چرا جـدا نمی‌کنی؟

اگر چه بنده‌ای بـدم ولی نمی‌کـنی ردم            اگر تو را رها کـنم مرا رهـا نمی‌کنی

مرا برون ز خانه‌ات نکرده‌ای عجیب نیست            عجیب این که بنده را عزیز خانه می‌کنی

به عبد رو سیاه خود همیشه لطف می‌کنی            اگر به تو جفا کنم به من جفا نمی‌کنی

منم گدای مادرت، سرم فـدای مادرت            بخاطر همین مرا ز خود جدا نمی‌کنی

پس از گناه کردنم همیشه گفته‌ام به خود            کمی ز روی حجّت خدا حیا نمی‌کنی؟

طبیب من حبیب من، مسافر غریب من            فـدای غربتت که گـریۀ شبانه می‌کنی

کنم به ناله زمزمه اغـثنی یابن فاطمه            به حق شاه علقمه، مرا دعا نمی‌کنی؟!

من آشنای زینبم، مـتی تـرانا... به لـبم            دلـم گـرفـته حاجت مرا روا نمی‌کنی؟

باز در من چشم وا كن تا تماشایت كنم            دردِ دیـدن را دوا كـن تا تماشایت كنم

آشـكـارا آشـكـاری مثل روز روشنـی            رازهـا را برمـلا كن تا تـماشایت كنم

چشم باطن بین نمی‌خواهم، تو پنهان نیستی            چشم ظاهر بین عطا كن تا تماشایت كنم!

چـشـم‌بـندی‌های دنیا مهـلت دیـدن نداد            زود‌تر محشر به پا كن تا تماشایت كنم

شدّت نـور تو زد چـشم مرا ای آفـتاب            جلوه در آیـیـنه‌ها كن تا تـماشـایت كنم

دوبـاره فـاصـله افـتـاد بـیـن مـا آقـا            دوباره لطف تو و خـواهش گـدا آقا

ببین که از نفس افتاده‌ام ز بار گـناه            بگـیـر دست گـدای هـمـیـشه را آقـا

حلال کن که بجز دردسر نبودم من            عطا نمودی و دیدی ز من خطا آقا

سلام من به قـنوت نماز نیـمه شبت            مـرا مـیـان قـنـوتـت دعـا نـمـا آقــا

بگو شبی تو میان قـنـوت نـافـلـه‌ات            به جـای مـا نـفـسـی ذکـر ربـنـا آقـا

خودت برای ظهورت بیا دعایی کن            اثــر نـداشـت ز مـا نــالـۀ بـیــا آقــا

رسید سال نو و چشم ما نشد روشن            بر آن جـمـال پر از جـلـوۀ خـدا آقا

ببین دو چشم مرا یا مقلب الابصار            که تـا بـبـیـنـمـت ای یـار آشـنـا آقـا

بهار کن دل ما را محـوّل الاحـوال            که بی تو رنگ خزان است سینه‌ها آقا

بـیـا و درد دل بـیـقـرار و شـیـدا را            دوباره کن به نـگـاه خـودت دوا آقا

دلم دوباره برای نجف پریشان است            برای هُرم گـنـه سـوز مـرتضی آقا

"دلم برای مـدیـنه بهـانه می‌گـیـرد"            بـرای لطف خـدایـی مـجـتـبـی آقــا

خدا کند که به اذن عـلی و مادرتان            روم دوبـاره شب جـمعه کـربـلا آقا

طواف قبر حسین آن شهید بی‌لشگر            طـواف قـبـر عـلـمــدار بـا وفـا آقـا

گمان کنم ز خراسان به دل نسیمی زد            نشسته بر لب من یا رضا رضا آقـا

تو ای بهانۀ هر نو شدن بیا نـو کن            تـو با لبـاس شهـادت لـبـاس مـا آقـا

در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی            بهـار می‌رسد اما بهـار من! تو کجایی؟

چه برکتی، چه نویدی، چه سبزه‌ای و چه عیدی؟            به سال نو چه امیدی؟ اگر دوباره نیایی

مـقـلّـبـانه به قـلبـم، هوای تازه بـنـوشان            محـوّلانه به حـالـم اشاره کن به دعـایی

مـقـدّر است به فـالـم مـدبّـرانـه بـتــابـی            خوش است لیل و نهارم اگر نظر بنمایی

اگر قرار چنـین شد، تو را بهـار نـبـیـند            چنین نکو ز چه رویی؟ چنین خجسته چرایی؟

اگرچه حُسن فروشان به جلوه آمده باشند            تو آبـروی جهانی، تو روی مـاه خدایی

دل از امیر سواران گرفته است بشارت            از آسـمان خـراسان شنـیـده است ندایی

خودت مگر که به زهرا توسلی کنی امشب            نمی‌رسد گل نرگس! دعای ما که به جایی

مـا از ازل اسیـر پـریـشـانی تـوأیـم            دنـبــال دیــدن رخ نــورانـی تـوأیـم

ما ورشکسته‌ایم... نگاهی، ترحّمی            محتاج یک عطای سلیـمانی تـوأیـم

کو خیمه‌ات که رو به حریمت بیاوریم؟            آوارۀ بـهـشـت بــیــابــانــی تــوأیـم

ای مـجـری حـدود الـهـی بیا که ما            لب تـشنـۀ مـرامِ مـسـلـمـانی تـوأیـم

از زیر پرچم تو به جایی نمی‌رویم            سایه نشین رحمت رحـمانی تـوأیـم

برق نگاه تو دل ما را گـرفته است            دیــوانـگـان دیــدۀ بــارانــی تـوأیـم

دیگر نـفـس نمانـده بیـا تا نـمرده‌ایم            دل خستگـان غیبت طولانی تـوأیـم

یک شب بیا به هیأت ما منبری برو            ما کـشتگـان لهجۀ عـرفـانی تـوأیـم

لب وا کن و سخن ز تن بی‌کفن بگو            گریه کـنان روضۀ طوفـانی تـوأیـم

ما سینه چاک بی‌کسیِ شاه بی‌سریم            سـیـنـه زنـان نـوحـۀ قـرآنی تـوأیـم

ما را به دیـدۀ سحـر خود نگـاه کن            مـا زائـران جـدّ خـراسـانـی تـوأیـم

از هر چه توبه کرده ام آقا، گذشت کن            بر این همه توسّـلِ بی جا، گـذشت کن

حبِّ گناه، مانده بر این، قـلبِ عاصِیَم            دارم فـقط به دل، غـمِ دنیا، گذشت کن

هر شب به صد بهـانه، به دنبالِ هیئتم            فردای آن، بدی ست مُهیّا، گذشت کن

انـگـار حـاجـتـم شده، یـکـبـار دیـدنت            این هم غمی، به دیگرِ غمها، گذشت کن

تا کِـی به ادّعـای تهـی، دَم زِ تو زدن            تا کی « اَحارُ فیکَ » به لبها، گذشت کن

ای رمز و راز و علّتِ خلقت، نگارِ من            بگشای، بر بشر، تو معـمّا، گذشت کن

سر گشته و خرابم و حیران، به کویِ تو            از هر چه توبه کرده ام آقا، گذشت کن

مستي نه از پـياله نه از خـم شروع شد            از جـادۀ سـه‌شـنـبه شب قـم شـروع شد

آيـيـنـه خـيـره شد به من و من به‌ آيـينه            آن قـدر خـيـره شد كه تـبـسم شروع شد

خورشيد ذره‌ بين به تـماشاي من گرفت            آنـگـاه آتـش از دل هــيـزم شـروع شـد

وقـتـي نـسيـم آه من از شيشه‌ها گـذشت            بـي‌تــابــي مـزارع گـنــدم شــروع شـد

مـوج عـذاب يا شب گـرداب؟! هيچ يك            دريا دلش گـرفـت و تـلاطم شـروع شد

از فال دست خود چه بگويم كه ماجـرا            از ربـّـنــاي ركـعـت دوم شـــروع شــد

در سجده توبه كردم و پايان گرفت كار            تا گـفـتـم السلام عـليـكـم ... شـروع شد

تمام مردم اگر چشمشان به ظاهر توست           نگاه من به دل پاک و جان طاهر توست

فقط نه من به هـوای تو اشک می ريـزم           که هر چه رود درين سرزمين مسافر توست

همان بس ست که با سجده دانه برچـيند           کسی که چشم تو را ديده است و کافر توست

به وصف هيچ کسی جز تو دم نخواهم زد           خوشا کسی که اگر شاعرست شاعر توست

که گفته است که من شمع محفل غزلم؟!           به آب و آتش اگر می زنم به خاطر توست

بی قرار توأم و در دل تنگـم؛ گله هاست           آه! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهـتاب که افتاده در آب           در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

آسـمـان با قـفـس تـنـگ چه فـرقـی دارد           بـال وقـتی قـفـس پَـر زدن چلچـله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است           مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئلۀ دوری و عشق           و سکـوت تو جـواب همـۀ مسئـله هاست

کی به آتش می کشی تسبیح یا قدّوس را           روح سرگردان این پـروانۀ مـأیـوس را

کور سوهای چراغ عـقـل مردم منکـرند           روشنایی های آن خورشید نا محسوس را

از صدای موج سرشارند و با ساحل دچار           گوش ماهی ها چه می فهمند اقیانوس را

نسل در نسل زمین گـشتـند تا پیـدا کـنند           سایۀ پر های رنگـارنگ آن طاووس را

تلخ وشیرین جهان چیزی به جزیک خواب نیست           مرگ پایان می دهد یک روز این کابوس را

وقتی میان نفس و هوس جنگ می شود            شیطان دوباره دست به نیرنگ می شود

نـقـشـه کـشـیـده است، مـرا دشمنت کند            بـا لـشـگـر گـنـاه هـمـاهـنـگ مـی شـود

دارد حـنـای تـوبـه و شـرمی که داشتـم            پیشت عزیـز فـاطـمه بی رنگ می شود

با هر گـنـاه فـاصـلـه می گـیـرم از شما            کم کم وجب وجب، دو سه فرسنگ می شود

اشکم چه شد؟! به جان تو بـاور نداشتم            روزی دلم ز فرط حسد سنگ می شود

آقا ببخش، بس که سرم گرم زندگـیست            کـمـتـر دلـم برای شـمـا تـنـگ می شود

زمین دامنم از آب دیـده مـرطوب است            بیا که حاصل این کشتزار مرغوب است

مرا خلاص کن از سال‌های غیبت خود            مگـر تحمل من مثل صبر ایـوب است؟

اگـرچـه روی سیـاهـم، به کـار مـی­ آیـم            برای طی زمستان زغال هم خوب است

اگـر دروغ بگـویـم اسـیـر گـرگ شوم:            مقـام پیرهـنـت چشم­ های یعـقـوب است

عـصای مـعـجـزه‌هـا مار می­ شود با تو            کسی که بی‌تو نخشکد شقی­ تر از چوب است

همیـشـه ابر ز خـورشید رنگ می­ گیرد            به هر کجا بروی این صحیفه زرکوب است

دل مرده ام ز خاک درت زنده می شوم            با مِهر تو چو مهر، فـروزنـده می شوم

چون در حریم خویش مرا راه میـدهی            ازجرم خویش و لطف تو شرمنده می شوم

در موج گریه گر تو به اشکم نگه کنی            سر تا قدم چو باغ گل از خنده می شوم

ازکثرت عطای تو سر میکشم به عرش            وز خـجـلـت گـنــاه سرافکنده می شوم

خاک توأم اگر چه برآرم سر از سپهر            بالله قـســم به پـای تو پـایـنـده می شوم

سـر تـا به پـا گـنـاهـم و بـا دوستـی تو            مرهـون لطف خـالـق بخشنده می شوم

با آن که غرق ظلمتم از کـثـرت گـنـاه            تا بنده می شوم به تو، تـابـنده می شوم

هیچم ولی وصال توأم می دهد وجـود            آن قطره ام که بحر خروشنده می شوم

کام هلاکت است به هر سو که رو کنم            تنهــا به درگـه تو پـنــاهـنــده می شـوم

من میثمم که مرگ و حیاتم بدست توست            در قبر هم به دوستی اَت زنده می شوم

کــاش می شد بــنــدۀ خــوبت شــوم            ذاکــر دلـخــواه و مـحـبــوبـت شـوم

کــاش من هــم فـانـی عـشـقـت شوم            جـذبــه ای بنـمـا که مـجـذوبت شوم

دست خطی سوی این عاشق فرست            ای فــدای خــط مــکــتــوبـت شــوم

هر که بر تو مـنـتـسب شد بُـرد کرد            دِه اجــازه تــا کـه مـنـسـوبـت شــوم

ســالـهـا آوارگـی بـهــرت کــم است            وای اگر یک لحـظه مغضوبت شوم

کی بــدی از جــان من بیرون شود؟            کی غــلام خــوب و مطـلـوبت شوم

کـیـمـیــا کـن ایـن مـس جــان مــرا            تــا که بــا یــاد تو زرکـوبـت شــوم

هر بــلا آید به جــانــم بــاک نیـست            پـیـشـه سـازم صـبـر، ایّــوبـت شوم

نیست خالص تر ز اشکت در جهان            ای فــدای اشـک مـرغــوبـت شــوم